1830-ական թվականներին Ղարադաղից և նույնիսկ Հունաստանից միգրացիաներով բնակեցվել՝ զարգացման է հասել։ Վարչական տվյալներով՝ բնակչությունը օգտագործել է տարբեր տարիներին մ․թ․ – օրինակ՝ 1831-ին 78, 1908-ին՝ 509, 1931-ին՝ 745, 1979-ին՝ 188 մարդ։ ԽՍՀՄ տարիներին գյուղում զարգացել են անասնապահությունն, հացահատիկի, ծխախոտի և շերամապահության արդյունաբերությունը։
Այստեղ գտնվում է 10-րդ դարի 
Սբ. Հռիփսիմե եկեղեցին, հին բրոնզեդարյան դամբարաններ՝ պիտի-քանտաբառներ, 17-րդ դարի վերակառուցված ուղղաթեք կամուրջներ, 1911-ին կառուցված դպրոց՝ Հովհաննես Ղարախանյանի բարերարությամբ 
visitkapan.am։ Եկեղեցու մոտ են սրբասուրբ ձողեր (աղոթավայր բնության պաշտամունքով), որտեղ ավանդություն է, որ ծառերը սրբացել են տարօրինակ դեպքից հետո ու դարձել են մոմավառության վայր։
Այսօր Ճակատեն–Կապան ճանապարհի ճակատում՝ որոշ հատվածներում, ադրբեջանական նկատմամբ վերահսկողության խնդիրներ կան, մասնավորապես անցակետեր, որոնք խոչընդոտում են բլոգիստին կամ զբոսաշրջիկին ժամանելու եւ թողնում գյուղը դժվար կապի մեջ։
Թերևս, այս պայմաններում բնությունն ու հաշտությունը առաջնային են՝ միլով ներգրավության փոխարեն։